Honderdéénentwintig dagen

Hi,

Zoals de meeste van jullie al weten, verblijf ik voor mijn minor International Sustainable Development exact honderdéénentwintig dagen in Paramaribo. Afgelopen dinsdag 26 september vertrok ons vliegtuig met vluchtnummer KL0713 dan ook eindelijk naar Suriname.Toen we eenmaal door de douane moesten en afscheid namen van onze ouders, was dat wel even een moeilijk moment. Het is GEEN vakantie, ik herhaal, GEEN vakantie, maar een vier maanden lange studiereis. De negen uur durende vliegreis verliep daarentegen vrij vlot en voor ik het wist stond ik op Surinaamse grond.

Na maanden aan voorbereiding woon ik nu toch echt al ruim een week in mijn eigen appartement aan de Wijngaardestraat. Felisa appartementen staat in een mooie, vrolijke omgeving. Ik verblijf, samen met dertien andere studenten, op de tweede verdieping. 's Ochtends, als ik wakker ben, loop ik regelrecht naar het aangrenzende zwembad, want hoe verwend we hier ook zijn, we hebben geen airconditioning en dan is het warm, heel erg warm.
De eerste dagen heb ik de buurt lopend verkend, de Wilhelminastraat ligt hier dichtbij, je hebt er een aantal kleine supermarkten en winkels, zelfs een aantal bekende Nederlandse zoals de Blokker en Intertoys. Deze week ga ik proberen een fiets te huren bij zus&zo, een nieuwe en vooral uitdagende manier om Paramaribo te verkennen, aangezien ze hier aan de linkerkant van de weg rijden. En dan bedoel ik, regelrechte chaos en een hoop getoeter.

Afgelopen week heb ik kennis gemaakt met het personeel van de Stichting Betheljada, mijn werkplek de komende maanden. De stichting zet zich in voor kinderen en jongvolwassenen met een ernstig meervoudige beperking. Ik ga daar onderzoek doen naar de mondgezondheid. Vanaf morgen draai ik volledig mee als (bijna) verpleegkundige, ik hoop dan een goed beeld te krijgen van hun manier van werken.

Er is gelukkig ook nog voldoende vrije tijd om de toerist uit te hangen, maar liefst zeventien weekenden. Om die reden zijn we gisteren met de groep naar de Colakreek gegaan, een rit van ruim één uur en drie kwartier. De kreek is bedoeld om heerlijk af te koelen in het bruine, zoals Surinamers het vertalen, cola water. Volgens onze coördinator in Suriname moet je niet te veel cola drinken daar, anders krijg je een bolle buik. Ik heb een heerlijk luie middag gehad en heb mij al redelijk ontpopt tot mevrouw cacao, aldus mijn vriendinnen in Nederland. Aankomende dinsdag, 10 oktober, is het nationale Marrondag, we gaan dan met een aantal studenten naar de klederdracht parade "poloo waka", een typisch cultureel uitje. Uiteraard neem ik mijn camera mee, jullie houden nog wat plaatjes van me tegoed. Ook heb ik al een bezoek gebracht aan de voor veel mensen bekende palmentuin.

Ook ben ik uit eten geweest bij het pannenkoeken & poffertjeshuis hier om de hoek. Op de menukaart stonden meer dan 200 variaties aan pannenkoeken, blijer kon je mij op dat moment niet maken. Ik kon niet kiezen, daarom ben ik maar voor de poffertjes gegaan. Halverwege onze maaltijd kregen we bezoek van een kakkerlak. Oeps! Nadat het eten op was, was het mijn beurt om een taxi te bellen en geloof me, dat valt soms nog niet mee. Vaak spreekt de bevolking, naast de Nederlandse taal, een combinatie van meerdere talen, ook wel sranan tongo genoemd. Gelukkig zijn er nog meer dan genoeg dagen over om dit onder de knie te krijgen.

Meer berichtjes volgen. X Aman <3